Bijna twee weken geleden heb ik een dag doorgebracht met Harky Klinefelter, een van de naaste medewerkers van Martin Luther King. Als twintiger sloot hij zich aan bij de burgerrechtenbeweging en liep hij mee met de beroemde mars door Selma. Nu is hij een oude dominee die in Steenwijkerwold woont, een tachtiger, maar nog even bevlogen.

Recht doen, betaalbaar wonen en zorgen voor de aarde, ons gemeenschappelijk huis, dat was en is de inzet van de ChristenUnie voor de begroting van komend jaar. Hoewel de situatie politiek onzeker is en het kabinet demissionair, mogen we urgente onderwerpen niet op de lange baan schuiven. De inzet van de ChristenUnie is al deels terug te zien in de begroting die vandaag gepresenteerd wordt, onze ambitie is echter groter.  

Als er iets voor mij duidelijk is, dan is het wel hoe belangrijk onze mensen in de zorg zijn. Ik denk dat iedereen wel kan terug denken aan heftige of kwetsbare momenten in je leven, waar je zo dankbaar bent voor verpleegkundigen of verzorgenden om jou of een geliefde van je heen. We weten hoe heftig deze tijd voor hen is. Er is hoge werkdruk en personeelstekort. Iedereen herinnert zich nog dat de waardering voor die mensen toenam, zowel in onze woorden als in ons applaus. Maar iedereen herinnert zich vast ook de waardering die op financieel vlak uitbleef, de échte structurele toezegging kwam nog altijd niet. De éénmalige 1000 euro voor medewerkers was een prachtig gebaar, zeer verdiend, maar wat mij betreft niet genoeg.  

De weken voorafgaand aan Prinsjesdag zijn in Den Haag vaak rustig. Het is een tijd van voorbereiding en plannen maken. Dit jaar is dat totaal anders.

Een nieuw kruispunt waar we op staan. Zo voelt het nu de vaccins werken, minder mensen ziek zijn en de besmettingscijfers lager en stabiel. Langzaam maar zeker komt het moment dat we de sprong kunnen maken naar het loslaten van de maatregelen. Maar dat betekent ook nieuwe keuzes. Eén van die keuzes is de invoering van de coronatoegangspas.

Gisteren debatteerde de Tweede Kamer over de gebeurtenissen in Afghanistan de afgelopen weken en maanden en het handelen van de Nederlandse overheid daarin. Het was een pittig debat, met scherpe vragen aan de vier betrokken bewindspersonen, waarin de minister van Buitenlandse Zaken en de minister van Defensie de grootste rol spelen.

De gebeurtenissen en beelden in Afghanistan hebben de wereld gechoqueerd. Ik wil allereerst mijn dank uitspreken voor de troepen, het personeel, die zich in gevaarlijke tijden zich hebben ingezet in Afghanistan en de afgelopen weken. Ik was een tijdje terug in Harskamp en ik heb daar een Afghaanse tolk gesproken die Engels met mij sprak en die zo dankbaar was en ook haar dankbaarheid nogmaals uitsprak over dat ze nog leeft en ook de inzet van Nederland in die dagen.

Kamerlid én demissionair staatssecretaris tegelijkertijd zijn, kan dat? Tot op heden is het antwoord: ja. Recente speelde de kwestie nog op: afgelopen zomer werden drie Kamerleden staatssecretaris in het demissionaire kabinet, zonder daarbij hun Kamerzetel op te geven. Deze dubbelrollen leverde terecht een discussie op in het Parlement. Want hoe kan iemand Tweede Kamerlid zijn en tegelijkertijd een functie binnen het kabinet vervullen en zichzelf controleren? Tegelijkertijd vertolken ook demissionaire bewindspersonen die ook gekozen Kamerleden zijn tijdelijk een dubbele functie. En hoewel deze uitzondering in de grondwet staat en er praktisch mee wordt omgegaan, schuurt het toch.