Het is nog maar een half jaar geleden dat het coronavirus onze samenleving zo ontzettend hard trof. Ik denk terug aan de overvolle IC’s en de zorgmedewerkers die dag en nacht in touw waren en tot het uiterste gingen om voor de mensen die ziek waren te zorgen. In deze crisis nam het kabinet ongekend ingrijpende maatregelen die ons allemaal raken in ons dagelijks leven. 

We konden niet meer gewoon naar de kerk en naar school, niet op bezoek bij je vader of moeder in het verpleeghuis, we werden gevraagd zoveel mogelijk thuis te blijven, niet meer naar ons werk, en opa’s en oma’s konden hun kleinkinderen niet meer knuffelen. En ook al weet ik dat in het boek Prediker staat dat er een tijd is om te omhelzen en een tijd om afstand te houden, nog steeds vind ik het moeilijk om te zien hoe het leven en onze samenleving in korte tijd zo is veranderd.

Voor wie niet beter weet, leek Staphorst de afgelopen dagen het epicentrum van de verspreiding van het coronavirus. Zo’n beetje heel Twitter, Facebook en ook veel gewone media oordeelden hard over een kerk in Staphorst. Berichtgeving daarover was niet eens altijd zorgvuldig, maar leidde vervolgens wel tot een nieuw besluit om het maximaal aantal bezoekers terug te brengen naar 30. Een ingrijpend, pijnlijk en ook verbazingwekkend besluit. Zeker omdat het epicentrum van de Coronocrisis helemaal niet in de kerken ligt. Integendeel. Dankzij grote zorgvuldigheid vindt maar 0,1% van de besmettingen in een religieuze bijeenkomst plaats.

Er moeten meer bushaltes vernield worden, mensen moeten meer schulden aangaan, mensen moeten meer gaan roken en er moeten meer kankerbehandelingen worden verricht..., want dan gaat het goed met ons land.

Vandaag is het de Dag van de Leraar. Een dag waarop we alle leraren in het zonnetje zetten. Dat is meer dan verdiend. Al die meesters en juffen zetten zich dag in, dag uit, met hart en ziel in voor de vorming en ontwikkeling van onze kinderen. Ze verdienen daarom onze waardering en ons vertrouwen.

De afspraken die minister Grapperhaus en vertegenwoordigers van de kerken vandaag hebben gemaakt, zijn een forse en pijnlijke ingreep in de vrijheden die kerken tot nu toe hebben gehad. We begrijpen natuurlijk dat het oplaaien van het coronavirus opnieuw van ons vraagt om verantwoordelijkheid te tonen. Maar wat mij betreft doen de afspraken geen recht aan de manier waarop het overgrote deel van de kerken zich verantwoordelijk hebben getoond in de coronacrisis en veiligheidsmaatregelen in acht hebben genomen. 

Turkije heeft weer een grens overschreden. Nu in het oplaaiende conflict tussen Azerbeidzjan en Armenië. Nederland en de EU houden zich op de vlakte. Dat kan niet langer zo.

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ik ben nog een klein half jaar Kamerlid en ga na de verkiezingen iets anders doen. In dat half jaar ga ik knokken voor onze idealen en daarna draag ik met veel vertrouwen het stokje over aan een ander.

Vandaag is het 20 jaar geleden dat het bordeelverbod werd opgeheven. Bordelen en raamprostitutiepanden werden daarmee legaal. Door de opheffing zouden mensen – voornamelijk vrouwen – in de prostitutie erop vooruitgaan. De vrouwen zouden onafhankelijker worden, de criminaliteit minder, het werk veiliger. Niets is minder waar. Twintig jaar na die 1 oktober 2000 is het duidelijker dan ooit. Dit door sommige politieke partijen veronderstelde feest van emancipatie is een treurig jubileum van dwang, uitbuiting en geweld. Hoe lang kunnen we de prostitutie, deze belichaming van onrecht en ongelijkheid, nog goedpraten in Nederland?