Wat een jaar hebben we gehad. Het is nu bijna een jaar dat we onderweg zijn in deze coronapandemie. En als ik het een beetje goed aanvoel, en als ik een beetje om mij heen kijk, dan merk ik dat velen van jullie uitgeput raken. Moe. Moe van corona, moe van de maatregelen, moe van de discussies over de maatregelen. Je maakt je zorgen over mensen om je heen. Ouderen en jongeren die eenzaam raken. Ondernemers die bang zijn, die vrezen voor hun zaak. Redden ze het wel in deze tijd? En we zijn allemaal ook nog geschokt door de rellen de we afgelopen weekend zagen. 

Eind vorige week kwamen honderd kwetsbare vluchtelingen uit Griekenland naar Nederland. Dat was het resultaat van de afspraken die afgelopen najaar, na de vernietigende brand op Lesbos, binnen de coalitie waren gemaakt. Deze kinderen (57, waaronder dertig jonger dan 4 jaar), vaders en moeders kunnen weer vooruitkijken. Voor hen is er weer hoop. Maar de nood op de Griekse eilanden is en blijft ongelooflijk hoog.

Vandaag is het precies 76 jaar geleden dat Auschwitz werd bevrijd en sinds een aantal jaar is dat ook de dag waarop wereldwijd de Holocaust herdacht wordt. In Nederland herdenken we de gitzwarte geschiedenis van de genocide op de Joden vervolgens ook op zondag. Vorig jaar bood Mark Rutte op die herdenkingsdag namens de regering excuses aan voor het handelen van de Nederlandse overheid in de Tweede Wereldoorlog. Een indrukwekkend en ontroerend moment van erkenning en verzoening. Wat een pijnlijk contrast met dit jaar.

ChristenUnie, CDA en D66 willen dat de demissionaire regering een grotere financiële bijdrage doet aan hulporganisaties voor humanitaire hulp op de Griekse eilanden. De leefomstandigheden en veiligheid in de vluchtelingenkampen zijn dramatisch. Met extra geld kunnen de al aanwezige Nederlandse hulporganisaties de hulpverlening verbeteren. De motie, die vanmiddag is ingediend, is naast de genoemde partijen ondertekend door GroenLinks, PvdA en SP. 

Hoera! Je hebt hard gewerkt, je vakken gehaald en je mag je handtekening onder een diploma zetten. Erkenning voor je inzet, klaar voor de toekomst.

Elke leerling krijgt na zijn of haar opleiding een diploma. Behalve als je op het praktijkonderwijs zit. Ik vond dat onterecht en daarom schreven we in het Regeerakkoord van 2017: “Praktijkonderwijs is een afzonderlijke en volwaardige schoolsoort. Dit wordt tot uitdrukking gebracht doordat steeds meer leerlingen na afronding een tastbaar bewijs krijgen van hetgeen ze hebben geleerd.” Iedere dag werken zo’n 30.000 ‘PrO-leerlingen’ op hun eigen manier aan hun eigen toekomst. Zij verdienen een diploma. Zij verdienen erkenning.

Machteloos voel je je. De belastingdienst zet je toeslag stop en je weet niet wat je daar tegen kunt doen. Geld om een advocaat in te huren heb je niet. Op een sociaal advocaat, die je helpt tegen een lager tarief, heb je geen recht. De overheid vindt namelijk dat je dit probleem zelf moet oplossen. Je kunt geen kant meer op. 

Of je wilt of niet, deze weken worden we allemaal bepaald bij het belang – en de ingewikkeldheid – van medische ethiek. Want wat is eigenlijk ‘goede zorg’, als de zorg het niet meer aan kan?

Soms kan het ongemakkelijk voelen, omdat je ineens in de belangstelling staat. Een compliment aanvaarden is zo makkelijk nog niet. Maar dat geldt ook voor een complimentje geven. Misschien komt dat door onze calvinistische volksaard?