Afgelopen zondag overleed op 69-jarige leeftijd dr. Peter Ester, toegewijd lid van de Eerste Kamer voor de ChristenUnie. Hij werd weggeroepen uit een nog zeer actief leven door een ernstige ziekte, waar hij al geruime tijd mee kampte. Een harde werker, scherp van geest, analytisch sterk, loyaal aan de zaak of de partij die hij diende, warm en belangstellend. Iedereen wil zo iemand in zijn team. En bij dat alles buitengewoon bescheiden. Hij wilde niet dat hijzelf op de voorgrond stond. Voor zichzelf vroeg hij weinig, te weinig, dachten de mensen die hem kenden.

Gistermiddag, 11 december, is als gevolg van zijn ziekte Peter Ester overleden.

Peter Ester werd in 2011 namens de ChristenUnie lid van de Eerste Kamer. Daar vormde hij een tweemansfractie met Roel Kuiper. Hij zag het team bij de daaropvolgende verkiezingen steeds groter worden: drie zetels in 2015 en vier in 2019. De laatste jaren werkte hij samen met Tineke Huizinga, Maarten Verkerk en Mirjam Bikker en later met Hendrik-Jan Talsma.

Er zijn momenten geweest dat, als ik het podium betrad en ging speechen, de leden van PerspectieF dan hun bingokaart pakten. In de hoop dat ik die hele kaart volpraatte met ‘Gideonsbende’, ‘hartenklop’, ‘hart en ziel’. ‘Elkaar in de ogen kunnen kijken.’

Dat soort frases.

Ik ga het vandaag hebben over een onderwerp dat misschien ook wel op die bingokaart zou passen, maar wat eigenlijk gauw te mooi, te bijzonder is om op een bingokaart te plaatsen. Dus ga er maar even voor zitten. Want vandaag gaat het echt over het hart van onze roeping, het hart van onze missie, over wie wij zijn en wat onze plek is in het politieke landschap.

De breuklijnen in onze samenleving werden zelden zo zichtbaar als in de stikstofcrisis. Na een zomer vol protest deed Remkes met zijn woorden en advies recht aan “de oprechte wanhoop in de ogen van redelijke mensen”, onze boeren. Met de vandaag gepresenteerde plannen gaat het kabinet verder in dat spoor. Het pakt de opgaven voor natuur en water concreet aan én biedt een uitgestoken hand om samen met de agrarische sector te werken aan een volhoudbare landbouw voor boer, bodem, natuur, water, klimaat en platteland.

Vrijdag is het weer ‘Black Friday’. Met extreme deals worden we op deze koopjesdag met z’n alle de winkels en webshops ingelokt. En vaak kopen we bij het zien van een leuke deal meer dan we nodig hebben, of kopen we spullen die niet op ons lijstje stonden. Tegelijkertijd zal deze ‘feestdag’ van het consumentisme aan veel mensen noodgedwongen voorbijgaan, omdat ze in deze tijd de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen. 

Met één plan de uitdagingen rond klimaat, woningbouw, landbouw, bodem en waterkwaliteit te lijf gaan, dat is de ambitie van ChristenUnie-Tweede Kamerlid Pieter Grinwis. Hij presenteert vandaag een plan om grootschalig in te zetten op de productie en het gebruik van biogrondstoffen. Door deze grondstoffen te gebruiken voor de woningbouw wil Pieter drie grote maatschappelijke vraagstukken verder brengen. “Door inzet op biobased bouwen kan de woningbouw ineens een kans worden voor het klimaat en de landbouw.”

Toen ik me realiseerde dat het nu al zo’n twintig jaar is dat ik mijn column voor het Nederlands Dagblad schrijf, leek het me een mooi moment er een punt achter te zetten. Het is mooi geweest.

Ik geef eerlijk toe dat dat besluit samenviel met het moment dat deze krant me pas op een vrijdagmorgen even vol in de maag stompte. Ik schaam me een beetje voor de ontboezeming, maar ik zou niet eerlijk zijn als ik het nu zou verzwijgen. Als Kamerlid heb ik met vallen en opstaan een filter opgebouwd dat me helpt zo goed en zo kwaad als het gaat met kritiek om te gaan. 

We zijn hier vandaag omdat ons hart klopt voor hen die weerloos zijn, voor het ongeboren leven. Voor het pasgeboren kindje. En voor de moeder die dat kindje draagt, voor de vader die voor hen beide mag zorgen. We staan hier omdat we geloven dat elk leven, van het moment dat het wordt geweven in een moeder totdat de ouderdom gekomen is en je daar ook door getekend kan zijn, in armoede of rijkdom, in gezondheid of ziekte, elk leven is een geschenk. Geschapen naar het beeld van God. En daarom schrijft de Spreukendichter: ‘Maar jij moet spreken voor mensen die niet voor zichzelf kunnen opkomen. Jij moet opkomen voor het recht van mensen die vertrapt en uitgebuit worden. Spreek en oordeel rechtvaardig.’ Daarom willen we staan naast de vrouw die ongewenst zwanger is, daarom willen we er zijn voor haar en voor het kindje dat zij verwacht.